De Lindekemale Molen

Tot de tweede helft van de zeventiende eeuw waren er in Sint-Lambrechts-Woluwe vier molens in gebruik. De Lindekemalemolen is de oudste van die molens : hij dateert van 1129. Het Lindeke, zoals hij ook wel denoemd wordt, was eigendom van de abdij van Park die de molen verpachtte sinds zijn overdracht door de families van de heren van Wezmbeek, Duffel en Woluwe. Oorspronkelijk ging het om een graanmolen, maar in de negentiende eeuw werd de molen ook voor de productie van papier gebruikt. Het gebouw is in kalkzandsteen opgetrokken. Aanvankelijk moest het afgewerkt worden met een strooien dak maar later wordt er een verdieping in gemetselde baksteen bijgebouwd.

In de twintigste eeuw moet men door de concurrentie van meelfabrieken de meelproductie stopzetten. Daarom wordt overgestapt op snuiftabak en cichorei, twee gewassen die in de strreek verbouwd worden. Het hoofdgebouw wordt in het begin van de eeuw tot café-melksalon omgevormd. Hiervan getuigt een reeks pittoreskeretouches aan het gebouw : de puntgevelds, de liuken, het rustieke uithangbord, enz. De zuidelijke vleugel, die een industriële bestemming gekregen heeft, wordt na een brand in 1928 heropgebouwd.

In 1955 kocht de gemeente de molen, in 1970 wordt hij tot een restaurant omgevormd. Sinds 1989 is de molen geklasseerd. In 1997 zijn de molen en het schoepenrad diepgaand gerestaureerd dankzij Meneer Wilkin. Naast de Nekkersgatmolen in Ukkel is dit de enige watermolen die in het Besselse gewest overblijft, terwijl er in het midden van de negentiende eeuw nog 87 molens van dit typen waren.